Πού είσαι;

Καλησπέρα σας. Αυτό το ποστ δεν είναι από τον Ευαγόρα αλλά από εμένα, τη Νατάσα, την κοπέλα στης οποίας το σπίτι έμενε τον τελευταίο καιρό. Λέω έμενε, γιατί εδώ και κανένα μήνα ο Ευαγόρας δε μένει πια μαζί μας. Ένα πρωί μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε ξαφνικά, χωρίς καμια προειδοποίηση. Δεν ήξερα τι έγινε και μετά από πολλές προσπάθειες επικοινωνίας μαζί του πήρα το θάρρος να μπω στο λογαριασμό του για να δω αν είχε κάποιο e-mail που θα με βοηθούσε να καταλάβω τι είχε γίνει. Δε βρήκα κάτι, αλλά βρήκα το τελευταίο draft σε αυτό εδώ το blog, ένα αποθηκευμένο κείμενο που ο Ευαγόρας ξεκίνησε να γράφει λίγες ώρες πριν φύγει από εδώ. Το ανεβάζω μόνο και μόνο για να μοιραστώ με όσους τον διαβάζετε κάποια πληροφορία που ίσως σε κάποιον από εσάς δώσει κάποια ιδέα για το πού μπορεί να βρίσκεται ο Ευαγόρας και το τι να έχει συμβεί.

Προσπαθώ να καταλάβω. Ακόμα και τώρα που έγιναν τόσα πολλά, τώρα που κάθομαι να γράψω, προσπαθώ να καταλάβω.

Η κασέτα παίζει ανάποδα. Το ΑΤΕΣΑΚ.

Ήχοι και σπαραγμένες συλλαβές που προσπαθούν να σχηματίσουν λέξεις.

ΗΜΟΥΝ ΓΕΡΟ ΟΤΑΝ ΘΥΜΑ ΠΑΙΔΙ ΕΙΧΑ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΒΙΑΣΜΟΥ ΠΕΣΕΙ

Πιάνω χαρτί και μολύβι.

Το νόημα, όχι.

Δυο μέρες μετά, ο άνθρωπος πίσω από τους Τhis Is Past, το συγκρότημα που έφτιαξε την κασέτα, δέχεται επιτέλους να με δει μετά από πολλές προσπάθειες να έρθω σε επαφή μαζί του. Φαντάζομαι ότι έγινα μάλλον φορτικός, αλλά χρειάζομαι κάποιες απαντήσεις που μόνο αυτός μπορεί να δώσει.

Διαβάζει τα post-it που του δίνω με τρεμάμενα χέρια. Όταν τελειώνει την ανάγνωση με κοιτά, και δεν ξέρω αν το βλέμμα του κρύβει κοροϊδία, ενόχληση ή οίκτο.

Το βλέμμα αυτό κρατά για λίγα δευτερόλεπτα. Μου φαίνονται αιώνες.

“Ευαγόρα.... Η κασέτα που είχα στείλει σε εκείνη τη διεύθυνση... Ήταν λιωμένη.”

Κοιμάμαι. Στο όνειρό μου πάω να βάλω την κασέτα στο κασετόφωνο, αλλά δε χωράει γιατί είναι πολύ μεγάλη. Συνεχίζω να προσπαθώ, αλλά μάταια. Στο τέλος σπάει το κασετόφωνο.

Ξυπνάω. Τρέχω να βρω την κασέτα. Κι έντρομος συνειδητοποιώ ότι ίσως ακόμα να είμαι στο όνειρο, ή ίσως όλη η ως τώρα πραγματικότητα να ήταν όνειρο, ή ίσως κι εγώ ο ίδιος να είμαι όνειρο.

Η κασέτα είναι όντως λιωμένη...

Και δεν ξέρω τι να κάνω, παρά μόνο γράφω και παράλληλα σκέφτομαι. Οι λέξεις βγαίνουν μόνες τους, αυτόματα, για να κάνουν χώρο να καθαρίσει το μυαλό μου, να τακτοποιήσει τις σκέψεις που το βομβαρδίζουν από χίλιες μεριές. Ίσως μόνο έτσι να μπορώ να βρω τη

Εδώ τελειώνει, ή μάλλον κόβεται το κείμενο. Ίσως ο Ευαγόρας να κατάλαβε τι γινόταν όσο έγραφε τις λέξεις που μόλις διαβάσατε. Είτε κατάλαβε, όμως, είτε όχι, αρνήθηκε να το μοιραστεί μαζί μου, τον άνθρωπο με τον οποίο έζησε μεγάλο μέρος αυτής της περιπέτειας. Ίσως να πίστεψε ότι όλο αυτό ήταν κάτι προσωπικό, κάτι αυστηρά δικό του. Δε γνωρίζω, κι ίσως να μην το μάθω ποτέ. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι ο Κακός Γέρος δεν είναι κάτι προσωπικό. Ο Κακός Γέρος μπορεί να κυνηγήσει τον καθένα μας. Ο Κακός Γέρος δεν είναι φαντασία ή ψευδαίσθηση. Ο Κακός Γέρος υπάρχει, είναι εδώ και παραμονεύει.

Ευαγόρα, αν το διαβάζεις αυτό, σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου. Ανησυχώ.


N.