Έχασα τη φωνή μου

Έχασα τη φωνή μου. Δεν ξέρω πώς να το θέσω πιο απλά και κατανοητά. Ίσως γιατί τίποτα πια δεν είναι απλό, πόσο μάλλον κατανοητό. Απορείς; Άκου κι αυτό: Έχασα τη φωνή μου από μια καραμέλα. Στον ύπνο μου.

Ο ίδιος πάντα ύπνος, το ίδιο πάντα όνειρο. Στην αρχή δεν έδινα σημασία. Έλεγα ότι είναι το άγχος της δουλειάς, μη χάσω καμιά προθεσμία, πώς θα πείσω τον πελάτη για το τι πρέπει να γίνει, να αποδώσω τον ΦΠΑ στο τέλος του τριμήνου και τέλος πάντων, ήταν απλά ένα όνειρο, έτσι; Ούτε καν όνειρο. Μια σκηνή σε αργή κίνηση. Εγώ να στέκομαι απέναντι από μια στάση λεωφορείου. Εκεί καθισμένη μια σκυφτή μορφή. Παιδιά να παίζουν γύρω-γύρω. Αργά. Κι εγώ να προχωρώ, ένα βήμα τη φορά προς τη στάση. Αργά. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε σε άγχος δε θα μπορούσε να αποδοθεί αυτό το όνειρο αν το περιέγραφα σε κάποιον. Ίσως μερικοί να μου έλεγαν κιόλας ότι είμαι υπερβολικός. Αλλά υπήρχε κι εκείνη η ανησυχία που διαχέετο στον αέρα. Αυτή δύσκολα μπορεί να την περιγράψει κανείς.

Ο ΩΡΛ μου είπε ότι είναι ψυχολογικό, φυσικά. Γίνεται αυτό, να χάνουν άνθρωποι τη φωνή τους. Στρες, είπε. Κι ότι ίσως πρέπει να δω κάποιον ειδικό. Στη δουλειά μου έδωσαν δυο βδομάδες άδεια. Θα τρέξει η Άννα για τις δουλειές μου. Μου είπαν να μην ανησυχώ και να γίνω γρήγορα καλά. Φυσικά η άδεια είναι άνευ αποδοχών. Θεωρούμαι ελεύθερος επαγγελματίας.

Το στόμα μου ζέχνει τριαντάφυλλο. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο δικαστήριο, ο δικαστής να εκφωνεί την υπόθεση, να πάω να πω “παρίσταται” και αντί για τη φωνή μου να βγαίνει μυρωδιά από τριαντάφυλλο. Τέτοια γέυση είχε η καραμέλα, αυτή στον ύπνο μου. Αυτή που μου 'δωσε ο γέρος, καμπουριασμένος, με το πλατύγυρο καπέλο του. Φαντάστηκα ότι θα χαμογελούσε, αλλά έκρυβε το στόμα του με την παλάμη του άλλου του χεριού. “Μείνε μακριά”, μου είπε. “Γιατί;” ρώτησα κι ήταν η τελευταία λέξη που μπόρεσα να αρθρώσω. Μετά δεν έβγαινε τίποτα, παρά μόνο τριαντάφυλλο.

Και τα όνειρα συνεχίστηκαν. Ένα βήμα πίσω, αυτή τη φορά.Να απομακρύνομαι από τον κωλόγερο που μου πήρε τη φωνή. Τώρα έρχονται τα παιδιά. Έχουν αφήσει το παιχνίδι τους κατά μέρος. Με πλησιάζουν και με τραβάνε απ' το σακάκι, το παντελόνι, τα μαλλιά, σκαρφαλώνουν πάνω μου και μιλάνε σιγανά, μόλις που τ' ακούω, παρόλα αυτά η φωνή σκάει στο τύμπανό μου σαν ωστικό κύμα και χίλιες κραυγές με τινάζουν απ' το στρώμα κάθιδρο.

“ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΑΣ.”

Το μόνο ευχάριστο που έγινε αυτή τη βδομάδα ήταν που βρήκα εκείνη την κασέτα, ερχόμενος από τον ΩΡΛ. Σφηνωμένη στο γραμματοκιβώτιό μου, αντιγραμμένη προφανώς, αν κρίνω από το εξώφυλλο. Ποιος ξέρει για ποιον είναι. Αυτά τα ΕΛΤΑ πάντα κάνουν λάθος με τα γραμματακιβώτια της πολυκατοικίας μας. Κανονικά δε θα την κρατούσα, ούτε που το ήξερα αυτό το συγκρότημα, τους THIS IS PAST, αλλά ο τίτλος της κασέτας ήταν “NO WORDS” και μπορείς να φανταστείς ότι απλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Μειωμένος καταλογισμός. Και βρασμός ψυχής, μη σου πω. Όπως και να 'χει, μόνο αυτή η μουσική μπορεί να με ηρεμήσει κάπως... Για ποιο λόγο δεν ξέρω, αλλά τελικά ίσως να μην ξέρω και πολλά. Θα δούμε.