Πήγα στο γραφείο την προηγούμενη Τρίτη. Χρειάστηκε να μαζέψω όλο μου το θάρρος και όσα post-it μου είχαν απομείνει. Ιδέα της μικρής μου αδερφής αυτή. Μου τα έφερε μάλιστα σε πολλά σχήματα και χρώματα για να μου φτιάξουν τάχα τη διάθεση. Πού να ήξερε η καημένη ότι αυτή της η κίνηση έφερε μάλλον αντίθετα αποτελέσματα. Γιατί μέσα στα διάφορα σχήματα βρήκα και μια στοίβα post-it σε σχήμα τριαντάφυλλο.
Τέλος πάντων. Τρίτη μεσημέρι πήγα στο γραφείο. Μόνο εκείνη την ώρα μπορούσα να βρω τον εργοδότη μου για να συνεννοηθούμε -μέσω post-it πάντα- για κάποια θέματα που ήθελα, τα οποία ήταν εμπιστευτικά και έπρεπε να τα συζητήσουμε -και πάλι μέσω Post-it- με διακριτικότητα. Χτύπησα το κουδούνι με κάποια νευρικότητα η οποία πολλαπλασιάστηκε όταν μου άνοιξε η γραμματέας και είδα έξι κεφάλια να ξεχωρίζουν από πισω της. Ποια διακριτικότητα, Ευαγόρα, αγόρι μου. Τρίτη μεσημέρι έχουν γυρίσει όλοι πίσω στο γραφείο από τον καθημερινό γύρο των δικαστηρίων.
“Έλα ρε Ευαγόρα! Τι λέει η ζωή;” ρώτησε ο Παπαδόπουλος.
“Δε λέει αυτό που περνάς πάντως....” είπε ο Μακρίδης.
“Θα αρχίσουμε να σε φωνάζουμε μόνο “Ευ” σε λίγο”, πετάχτηκε και η Μαρία.
Όλα κι όλα. Στο γραφείο πάντα είμαστε διακριτικοί.
Η Άννα, πιο πίσω από όλους, μου έριξε ένα βλέμμα οίκτου. Το κερασάκι στην τούρτα.
Ευτυχώς οι “χιουμορίστες” συνάδελφοί μου δεν πρόλαβαν να δουν τα post-it, γιατί ήρθε ο κύριος Φωτιάδης κι έσπευσαν να εξαφανιστούν στα γραφειάκια τους.
Ο κύριος Φωτιάδης, ο εργοδότης μου, ήταν όσο πιο διακριτικός μπορούσε. Με ενημέρωσε απλά και τυπικά ότι το γραφείο δεν θα είχε για πολύ ακόμα τη δυνατότητα να με περιμένει. Οι υποθέσεις έτρεχαν και δεν μπορούσε να συνεχίσει να επιβαρύνεται η Άννα με τη δική μου δουλειά. 'Οχι πως αυτό θα έπρεπε να με ανησυχήσει, η υγεία πάνω από όλα. Απλώς θα αναζητούσαν κάποιον συνεργάτη σε καθεστώς ημιαπασχόλησης για να συνεχίσει τις δικές μου υποθέσεις. Προσωρινά πάντα.
Μετά το γραφείο, σειρά είχε ο κύριος Χορτατσέλης, ο ψυχολόγος στον οποίο ξεκίνησα να πηγαίνω μετά από συνεχείς παραινέσεις του ΩΡΛ μου, όταν είδε πως η θεραπεία που μου χορηγεί δεν έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι συνεδρίες με τον κύριο Χορτατσέλη -μόλις δεύτερη αυτή της Τρίτης- είναι εξαντλητικές. Του λέω -μέσω post-it, μην ξεχνιόμαστε- κάτι και με ρωτάει γιατί. Απαντάω. Ξαναρωτά γιατί. Και απαντάω πάλι. Το αποτέλεσμα; Αμέτρητα χρησιμοποιημένα post-it, ζαλισμένο μυαλό και το χέρι μου να πονάει από το γράψιμο.
Σκοτείνιαζε όταν πήρα το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. Είχε ήδη πέσει η νύχτα για τα καλά όταν μπήκα σ' εκείνο το μικρό παράδρομο για να κόψω δρόμο. Η ψύχρα του Νοέμβρη έπεφτε με τη μορφή λεπτής ομίχλης. Στα αυτιά μου ηχούσε η κασέτα των This Is Past από το παλιό γουώκμαν που είχα μικρός. Έφτασα στο σπίτι κι έκατσα στο σαλόνι, αρνούμενος να πάω για ύπνο. Ήμουν εξαντλημένος, εκνευρισμένος κι ήξερα πως αν κοιμηθώ θα έβλεπα πάλι εκείνο το όνειρο, από το οποίο ξεκίνησαν όλα. Αποφάσισα λοιπόν να μείνω ξύπνιος μέχρι να ηρεμήσω κάπως.
Μάταια. Τα βλέφαρά μου, βαριά από την ένταση της ημέρας, έκλεισαν αμέσως.
Το όνειρο ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά.
Βρισκόμουν πάλι σε εκείνο το σκοτεινό σοκάκι κοντά στο σπίτι. Περπατούσα ξανά, πάλι για να πάω σπίτι, σαν όλα όσα είχαν συμβεί να ήταν μια κασέτα που γύρισε από την αρχή. Γύρω μου ομίχλη. Τα χέρια μου στις τσέπες. Στα αυτιά μου οι This is Past. Και στο μυαλό μου ο διάλογος με τον ψυχολόγο και η σκέψη να μην κοιμηθώ, να μην κοιμηθώ, να μην κοιμηθω....
Τα πάντα συνέβησαν αστραπιαία. Για πότε πετάχτηκε το μικρό κοριτσάκι μπροστά μου, για πότε έπεσε πάνω μου με όλο της το βάρος, γραπώνοντάς με από τη μέση σφιχτά, για πότε πέσαμε κάτω κι οι δύο, χτυπώντας αγκώνες, πλάτες και κεφάλια στο τσιμέντο...
Ξύπνησα. Ένας οξύς πόνος σφυροκοπούσε το κεφάλι μου κι ένιωθα την πλάτη μου άκαμπτη σαν σανίδα. Άνοιξα τα μάτια και συνειδητοποίησα έντρομος ότι βρισκόμουν ξαπλωμένος καταγής στο έρημο, σκοτεινό σοκάκι. Ανακάθισα. Προσπάθησα να πιαστώ από τον τοίχο πίσω μου για να σηκωθώ. Κι εκεί, μπροστά στον κρύο, γκρίζο τοίχο, κύματα κρύα ιδρώτα άρχισαν να διαπερνούν όλο μου το κορμί. Εκεί που ακούμπησε το χέρι μου άφησε ένα αναμφίβολα υγρό, ύποπτα παχύρρευστο κι ένοχα κόκκινο αποτύπωμα...
